Wrzodziejące zapalenie jelita - Choroba Leśniowskiego-Crohna

Wrzodziejące zapalenie jelita, znane również pod nazwami Choroby Leśniowskieg-Crohna lub Nieswoiste zapalenia jelit jest skomplikowaną i przewlekłą chorobą, powodującą poważne stany zapalne w okrężnicy i odbytnicy. Objawem choroby jest częsty i silny ból brzucha, biegunka zawierająca często krew oraz mniejsze lub większe gorączki. Objawy nie objawjają się stale, a w pewnych okresach czasowych. Choroba ta może doprowadzić do wielu powikłań, takich jak np. stane zapalne oczu i wątroby, czy raka jelita grubego.

Przyczyna NZJ nie jest do końca poznana. Zaburzenie to występuje najczęściej w krajach rozwiniętych i bogatych, dlatego teoria głosi, że może być ona spowodowana niezdrowym trybem życia i nieodpowiednią dietą.

Wysiłek fizyczny w leczeniu choroby wieńcowej

Choroba wieńcowa jest bardzo powszechnym schorzeniem występującym wśród pacjentów paliatywnych.

Istnieje wiele sposobów wykorzystywanych w leczeniu tej przypadłości. Istnieją zarówno metody inwazyjane, jak i nieinwazyjne. Do ostatnich należy np. wysiłek fizyczny.

Ćwiczenia fizyczne mogą poprawić funkcje naczyń wieńcowych. Ćwiczenia takie powinny być właściwie dobrane tak, aby ich wykonywanie powodowało zwiększenie wydolności fizycznej bez prowokowania napadów dławicowych.

Zaleca się, aby wśród pacjentów wykonać próbę wysiłkową. Dzięki niej określić można maksymalny bezpieczny wysiłek fizyczny. Ponadto, dzięki temu pacjent otrzyma szczegółowy program stopniowego zwiększania wysiłku. Z kolei dzięki treningowi serce pracuje wydajniej. Co więcej, organizm lepiej wykorzystuje dostarczany tlen. Dzięki temu zmniejsza się obciążenie serca.

Ćwiczenia pomagają również w tworzeniu krążenia obocznego w mięśniu sercowym. Ponadto pomagają one w przepływie krwii.

Pomostowanie aortalno-wieńcowe w leczeniu choroby wieńcowej serca

Pomostowanie aortalno-wieńcowe, które wykonuje się wśród pacjentów paliatywnych, zarezerwowane jest dla ciężkiej postaci choroby wieńcowej. Mam tu na myśli taką chorobę wieńcową, której nie udaje się w dostatecznym stopniu kontrolować za pomocą leków. Ponadto pomostowanie aortalno-wieńcowe wykonuje się u tych pacjentów, u których nie można wykonać angioplastyki.

Pomostowanie aortalno-wieńcowe polega na tym, że omija się zwężony odcinek naczyń wieńcowych poprzez wykonanie wszczepienia fragmentów zdrowych naczyń. Fragment ten pobiera się z tętnicy ściany klatki piersiowej lub też z żył kończyn dolnych.

Podczas trwania jednej operacji można wykonać 7-8 przeszczepów. Dzięki temu znacznie zwiększa się napływ krwi do mięśnia sercowego.

Zabieg ten pozwala zredukować częstotliwość występowania napadów dławicowych. Ponadto zmniejsza on ryzyko występowania zawału mięśnia sercowego.

Czas, w jakim trwa taka operacja wynosi od trzech od czterech godzin. Skomplikowane przypadki mogą wydłużyć jej czas nawet do dziesięciu godzin.

Choroba wieńcowa

Chorobę wieńcową charakteryzują nawracające bóle zlokalizowane w klatce piersiowej, za mostkiem, promieniujące do szyi, żuchwy, ramion i pleców. Charakter bólu bywa różny, ale najczęściej opisywany bywa jako uczucie gniecenia, ciasnoty, ciężaru, duszenia. Często towarzyszy mu przyspieszenie i spłycenie oddechu. Ostry ból wieńcowy może przypominać zawał mięśnia sercowego, jednakże trwa on krótko, co nie wskazuje na dokonanie się trwałego uszkodzenia serca. Stanowi jednak wyraźny sygnał wzrostu ryzyka wystąpienia zawału mięśnia sercowego.

Ból pojawia się wtedy, gdy mięsień sercowy nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu.

Najpowszechniejszą przyczyną choroby wieńcowej jest miażdżyca, prowadząca do zwężenia naczyń wieńcowych poprzez odkładanie się w ich ścianach złogów tłuszczów. Zwężone naczynia mogą być zdolne do dostarczenia utlenowanej krwi w ilości wystarczającej do prowadzenia zwykłej aktywności, ale w momencie większego obciążenia serca, np. podczas zwiększonego wysiłku fizycznego czy stresu, może dochodzić do niedoboru tlenu i niedokrwienia mięśnia sercowego

Prawdopodobieństwo wystąpienia choroby wieńcowej zwiększają takie czynniki ryzyka, jak palenia papierosów, występowanie zawałów mięśnia sercowego w rodzinie, podwyższone wartości ciśnienia tętniczego, podwyższony poziom cholesterolu, cukrzyca.

Ostry napad choroby wieńcowej może wywołać ciężkostrawny posiłek lub ekspozycja na zimno, ponieważ wtedy krew naczyń wieńcowych przemieszcza się do innych części organizmu.

Niektórzy ludzie odczuwają bóle podczas odpoczynku lub snu. Ten rodzaj choroby wieńcowej jest czasami spowodowany przez skurcz naczynia, zwykle w miejscu zwężenia wywołanego odkładaniem się złogów tłuszczu. Często ten rodzaj choroby wieńcowej określany jest jako niestabilna choroba wieńcowa, która jest ostrzegającym sygnałem bezpośredniego zagrożenia zawałem mięśnia sercowego.

Spośród badań diagnostycznych istotne znaczenie ma koronarografia. Jest ona radiologiczną metodą badania naczyń wieńcowych z zastosowaniem środków cieniujących, wprowadzanych przez cienki, giętki cewnik umieszczony w tętnicy udowej w pachwinie i przesuwany do serca.

Choroba wieńcowa - badania diagnostyczne

Lekarz, uzyskując od chorego odpowiedzi na trzy najważniejsze pytania, może zazwyczaj ustalić, czy jest to ból pochodzenia sercowego. Oto te pytania:

• Co wywołuje dolegliwości w klatce piersiowej?
• Jaki jest charakter tych dolegliwości?
• Co powoduje ich zmniejszenie?

W czasie badania fizycznego lekarz dokładnie osłuchuje serce, by ustalić czy nie występują nieprawidłowe szmery lub skurcze.

Rutynowe badania obejmują badanie elektrokardiologiczne (EKG), pomiar ciśnienia tętniczego, badanie krwi i moczu, badanie radiologiczne klatki piersiowej. Jeżeli lekarz podejrzewa chorobę wieńcową, może zlecić inne badania w celu ustalenia przyczyny jej występowania.

Próba wysiłkowa może potwierdzić, że do niedokrwienia prowadzi wysiłek fizyczny. Próbę wysiłkową łączy się czasami z echokardiografią, badaniem wykorzystującym falę dźwiękową o wysokiej częstotliwości lub badaniem izotopowym, w którym wprowadza się do naczyń tal lub inną radioaktywną substancję i śledzi jej przepływ za pomocą specjalnej aparatury. Oba te badania pozwalają określić, które obszary mięśnia sercowego pozbawione są dopływu krwi.

Bardziej inwazyjną metodą diagnostyczną jest koronarografia, która umożliwia zlokalizowanie zwężenia tętnic wieńcowych.

Leczenie choroby wieńcowej

Oprócz wysiłku fizycznego, istotne znaczenie w leczeniu choroby wieńcowej, ma farmakoterapia. Jak się okazuje posiada ona wiele zalet. Po pierwsze jest szeroko dostępna. Co więcej, można dzięki niej szybko uzyskać efekt leczniczy.

Istnieje wiele skutecznych sposobów leczenia choroby wieńcowej, od treningu fizycznego poczynając, na leczeniu farmakologicznym i chirurgicznym kończąc. Rodzaj stosowanego leczenia uzależniony jest od nasilenia objawów i stopnia zajęcia naczyń wieńcowych. W pierwszej kolejności zalecana jest zmiana stylu życia oraz leczenie farmakologiczne. Metody chirurgiczne rezerwuje się dla przypadków, które nie poddają się leczeniu zachowawczemu.  

• Wysiłek fizyczny 

Po wykonaniu próby wysiłkowej, lekarz ustala, w jakim stopniu chory może zwiększyć swą aktywność fizyczną, nie powodując jednocześnie bólu wieńcowego. Chory uczy się, jak kontrolować czynność serca i intensyfikować wysiłek, który pobudza tętnice wieńcowe do tworzenia krążenia obocznego i zwiększenia przepływu krwi w obszarach niedokrwionych. Oprócz wysiłku fizycznego, istotne znaczenie w leczeniu choroby wieńcowej, ma farmakoterapia. Jak się okazuje posiada ona wiele zalet. Po pierwsze jest szeroko dostępna. Co więcej, można dzięki niej szybko uzyskać efekt leczniczy.

•  Leczenie farmakologiczne 

Na rynku dostępnych jest wiele leków, które zapobiegają wystąpieniu objawów choroby wieńcowej. Wybór uzależniony jest od tego, czy współwystępują wraz z tym schorzeniem inne choroby, takie jak np. nadciśnienie tętnicze krwi.

Istnieją dwie grupy leków - azotany oraz antagoniści wapnia, które otwierają lub rozszerzają naczynia. Innymi słowy, dzięki nim zwiększeniu ulega ilość przepływającej krwi. To działanie obniża ciśnienie tętnicze, zmniejszając obciążenie serca i zwiększając dopływ krwi do mięśnia sercowego.

Trzecia grupa leków to tzw. beta- adrenolityki, łagodzą dolegliwości przez zmniejszenie działania noradrenaliny- nueroprzekaźnika, który przenosi sygnał z układu współczulnego do serca. Blokowanie tego sygnału zmniejsza obciążenie serca przez zwolnienie jego czynności i mniej intensywną pracę. Leki z grupy antagonistów wapnia chory przyjmuje codziennie, by zapobiec wystąpieniu bólu wieńcowego. Nitrogliceryna- najczęściej zalecany lek z grupy azotanów- jest używana zarówno w celu zapobieżenia napadowi bólu dusznicowego, jak i jego przerwania.